مشهد...

سلام...

نمیتونم در مورد اینکه چقد دلم هوای مشهد کرده بود حرف بزنم..آخه اصلا در قالب کلمه نمیگنجه...همین بس ک اسم امام رضا ک میومد چند وقتی و عکس حرم رو ک میدیدم اشک تو چشام جمع میشد..تو دلم میگفتم یا امام رضا تو ک اذن دخول میدی نمیخوای من و آقامون رو بطلبی؟ نمیخوای بیام پا بوست؟ میگن اما رضا امام بخشنده اس...اسم بخشنده ک میاد تو ذهنم یاد این میفتم ک یا اما رضا مگه من همه اعمالم به جاس ک تو میخوای بی دریغ ببخشی...البته ی بار ی بنده خدایی تو دانشگاه ی سخنرانی خیلی قشنگ داشت...میگفت ی وقتی می ایستی رو بروی خدا میگی خدایا کفش بهم بده پا برهنه ام و تا میتونی اصرار میکنی اما یهو خدا برات سیب میفرسته..تو میگی خدایا بخشندگی تو اینه؟؟؟خدایا این ک میگن تو ب حرفامون گوش میدی اینه؟ بعد خدا میگه ببین تو انقد سرمای پا برهنگی بهت فشار آورده بود ک نفهمیدی گرسنه ای...سیب رو ک خوردی یادت اومد تو صندوقچه ی خودت ی دمپایی داری...خدا بالای نردبونه ما اون پایین...خدا وسعت دید داره نه اینکه درخواست ما رو اشتباه بفهمه نیاز های ما رو بهتر درک میکنه...میدونه واقعا ما چی نیاز داریم...این بین هم امام رضا شده واسطه..میگن وقتی میری اونجا ،اون درخواستی و ک تو ی امام زاده داری نکن...از اما چیزای بزرگ بخواه...چون دستش خیلیییییی بازه...خیلی قشنگ طلبیده شدیم...ظرفیت کاروان های دانشگاه کاملا پر شده بود..اما یهو ی پیام امروز واسه همسری اومد ک چندتا کاروان جا باز شده...یا امام رضا...دستت درد نکنه...چ تاریخ خوبیه اصلا...کلاسا هم تمام شده.. خدا شکرت...هزاران مرتبه شکرت...هزاران بار ممنونم...من و همسری میریم مشهد با هم..چقد خوووببببب